Makelmakke

Ik verkoop m’n huis, en dat doe ik zelf. Vorige week  hield ik daarom twee dagen open huis. Strak pak, agressieve stropdas: het leek me wel goed om er als een makelaar uit te zien – of zoals ik denk dat makelaars er zoal uitzien. Dat wérkte, in de zin dat sommige mensen even dachten dat ik inderdaad een duurbetaalde stenendealer was. Dat werkte natuurlijk ook níet. Alle tips over het zelf verkopen van je huis heb in de wind geslagen, ik ben ik veel te aardig en veel te loslippig geweest. Niet zakelijk, niet handig, heel dom.


De allereerste gasten hadden zo’n overpriced makeltiepje meegenomen. Die kwam te laat, deed haar best onvriendelijk te zijn, en stelde tamelijk nutteloze vragen. Mocht van mij niet in kastjes kijken maar deed het toch – even had ik de neiging haar het huis uit te sodemieteren, maar ik kon me inhouden. Er waren op dat moment ook andere kijkers die wel heel aardig waren, dat hielp enorm voor de goeie focus.  Na afloop bleef de bitch buiten nog lang praten met haar klanten, nonchalant hangend tegen haar te dure auto. Serieuze kandidaten dus, maar wil ik eigenlijk wel dat zo’n makelaar door mij ook maar één Eurocent gaat verdienen??


Tot aan de laatste kijkers had ik daarna geen makelmakke meer – behalve met mezelf dus als parodie. Ik weet niet meer hoeveel mensen ik de handen geschud, door m’n huis geloodst heb. Bijna allemaal ontdooiden ze na een paar minuten, met bijna allemaal ontstond wel iets van een ‘klik’,  een gevoel van ja, jij bent best aardig, jij zou hier kunnen passen en gelukkig kunnen zijn. Dat, natuurlijk, is de reden waarom er makelaars zijn: om het contact, de emotie eruit te halen, het zakelijke voorrang te verlenen. Maar kan dat? Kan dat echt, bedoel ik? En is dat wenselijk bij zoiets wezenlijks als een woning?

Uilenbord op een Friese boerderij

De opstaande plank in het midden heet een 'makelaar'

 (en ja, de schuur van m'n nieuwe huis heeft zo'n ûleboerd)

Bij het allerlaatste paar zou er dus ook een verkoopmakelaar meekomen. Na twee dagen beleefd bezoek was het huis inmiddels niet zo fruitig meer, en waren alle huisdiertjes inmiddels ook weer thuis. (à propos huisdieren: poezen blijken toch een unique selling point….) Even probeerde ik me weer schrap te zetten: stropdas recht, stuurse blik. Dat was niet nodig, want deze makelmevrouw ging er heel anders in: ze deed erg haar best om haar klanten warm te krijgen voor mijn mooie huis. Dat was fijn maar had dan ook weer een ander effect: die klanten gingen met haar en met elkaar uitgebreid aan de praat over hoe ze dit en dat zus en zo zouden verbouwen en inrichten, alsof mijn huis al van hen was. Ho ho, ’t is nog steeds wel mijn huis!! Wonen is emotie…

Al bij al voelde het wel goed om de toko zónder makelaar te verkopen: liever meer zonnepanelen voor mij dan BMW’s voor hunnie. Maar ja, met een courant huis op een mooie plek, in hip Utrecht nota bene, heb ik natuurlijk makkelijk praten. Hypocriet voel ik me ook wel: ik heb het niet zo op het ongereguleerde marktgebeuren, ik vind de prijzen te hoog, het huizengedoe te hectisch. Evengoed ga ik nu - en laat ik ook de bewoners van mijn toekomstige huis - een flinke overwaarde genereren. Da’s mazzel, die ik maar moeilijk begrijpen en rechtvaardigen kan. Ik hou mezelf voor dat ik het stop in verduurzaming van de volgende hut, serieuze stappen naar een meter op de nul, maar of dat m’n geweten sussen kan? En dus troost ik me met het idee dat ik het toch lekker puh wel helemaal zelf gedaan heb, en ook zelf keuze heb bij het vinden van passende nieuwe eigenaren. Op basis van emotie, ja, en toch ook een beetje om de centen.

PS Inmiddels heb ik mensen ook heel erg moeten teleurstellen. Vond ik ook wel een dingetje. Daar moet je misschien toch wel up peu makelaarderig voor zijn.